İnsanlar yanılabilir Sevgili Dost Ali, önemli olan bunlardan ders almak ve yolumuza daha sağlam adımlarla devam edebilmektir.
Gelenler, sadece kendinerini tedavi ettirme amacıyla gelmişlerse işleri bitince gitmeleri de kaçınılmazdır. Ve geriye bakmak istememeleri de normaldir. Çünkü dönüp gelseler bencilliklerini, çıkarcılıklarını,sevgisizliklerini anımsayacaklardır. Belki yüzleri kızaracaktır, belki de...

Bence onlar için üzülmeye değmez, bu bize yeni bir başlangıç yapmak için itici güç etkisi yapmalı. Gerçek sevgiyi bulmak için yola çıkmalı, kimbilir o da sizi bekliyordur belki bir yerlerde...
Her şey gönlünce olsun Sevgili Ali Kardeşim...

sevgili ali,

son zamanlar da benim de aklımı meşgul eden bir mesele yazdıkların. dönüp dönüp aynı şeyleri düşünüyorum bu yüzden. öyle ki hepimiz hayatımızın bir döneminde aşk acımızı dindirebilmek için, çivi çiviyi söker deyip önümüze çıkan ilk ruha teslim olmuşuzdur. varoluşumuzun yegane sebebi olan bencilliğin neticeleri bunlar. aslolan yaralarımız kabuk bağlamadan ve hatta o kabukların altından gelen taze pembeliği görmeden, başka ruhların temiz beklentilerine tecavüz etmemeyi öğenmek...

sevgiyle...

Sevgili Hocam !
Çok büyük bir erdem var ama be haddim değil diyerek yazamıyorum. Kadın erkek farketmez, insanlar keşke bunu öğrenseler.., öğrenebilseler.
Gerçekten dönüp bakabilseler sizin anlattığınız sıfatlar içinde kendilerini görecekler. İnsanlar kendilerinden, kendi gölgelerinden korkuyorlar.
Belki hocam.. belki..
Sevgiyle...

Sevgili Hkayac !
Yorumuna tek bir harf dahi eklemem mümkün değil. Gerçekten saygı duydum. Yukarıda hocama da bahsettiğim erdeme atıfta o kadar güzel bulunmuşsun ki.. durup kaldım..
Sevgiyle...

Kiminin dağları ne çok karlı!kar bile yağacağı dağları biliyor sanki!hep ince ruhlu, hassas ve duyarlı insanların yüreği kanıyor!..atalarımız ne doğru söylemiş: insanoğlu çiğ süt emmiş!diyerek...benzer ruhlar bu aynı göğün altında isimleri başka başka da olsa türevleri mevcut olan yaratıklardan hep nasiplerini almıştır...dersini alabilmek-için illada yaşamak mı gerek!bilemiyorum ama...can çıkarmış da huy çıkmazmış ya insandan...ama yine de nihayetinde zorda olsa bir zırh takmayı öğreniyor insan!bunca örselenmişlikten sonra...ve içinizi acıtanları bir kalemde atmayı!değmeyeceğini!

ümidiniz hep olsun...bir yerlerde o mutlaka var buna inanın yeter!en içten dileklerim özü güzel olan diğer yarınızın yüreğinize dokunması olacaktır...esmir evrene haber saldı biline..:) Her şey gönlünüzce olsun...Esen kalın...

Sevgili Esmir !
Yorumunun üzerine bir şey yazmam, eklemem mümkün değil. Zira o kadar güzelki, inceki onu kabalaştırmış olurum. Blog un güzelliği de burda, yerini yurdunu, sesini, cismini, cemalini bilmesende.. uzaklarda bir yerlerde ruh arkadaşlarının, benzer halleri idrak etmiş, duygu ikizleri olduğunu hep yüreciğinin bir yerinde tutup küçük duygu bağları kuruyorsun..
Damdan düşenin damdan düşenin halinden anlayacağı misali aynı kabileden olan zuzular birbirlerini okuyunca tanıyıveriyorlar..
Bahsettiğin gibi ümidin yitmesi çok feci ve berbatmış.. tariflere bile sıhabilecek zor bir hal.. insanlar için bir şeyler yapabilme telaşında olan yüreğine saygılar ve sevgiler..

Hayat bize bütün güzelliklerini sunsaydı biz yine tatmin olmaz başka şeyler isterdik.
Hayat elindekiyle yetinmeyi yeğler.Elimizde varsa bir sevgi ona sımsıkı sarılmayı.
İnsanız biz sonuçta,hata yapa yapa ögreneceğiz yürümeyi,egerki direk yürümeye çalışırsak çok düşeriz ve düşüşlerimiz çok can acıtır.
sevgilerle..