Hani " herşey nasıl başlarsa öyle gider " derler ya, bu yeni yazı dönemi de öyle geçecek gibi görünüyor. Kısa cümlelerin metinleri ya da alıntılarla. Akıntıyla sürüklenirken tutunmak dahi istemeyiş. Belki tarif etme yorgunluğundan, belki de yetememekten. Bir tür yetersizlik. Alıntılar, duyguların ifade edilemediği anlarda alınan renkli küçük haplar benzeri. Aşağıdaki seçki benim ruhumu hep meşgul eden bir çok öğeyi içinde bulundurduğu için alıp başucuma koyma gereği, sebebini bilmediğim bir arzu duydum. Hakkım olmasa da garip bir şekilde sahiplendim. Gelip bu yazı için bana, " Yapamazsın !" deseler bile kafa tutarım. İlk defa olmuyor bu bana ve içinde bana da ait şeyler var.. Hissettiklerim, eski bir tanıdıkla, ya da dağıtılmış oraya buraya savrulmuş kabilenizin bireylerinden başka pek de kimsenin bilmediğini zannettiğiniz o lisanı konuşan bir kabiledaşınızla karşılaşmak gibi. Sıkıca sarılıp derin-derin içinize çekiyorsunuz kokusunu her yerinize sinmesi için. "Yalnız değilim ben" diyebilmek için ..Yıllar yılı kafanıza yerleştirilenin aksine, ayrık otu veya eğrelti olmadığınızı düşünüyorsunuz rastladığınız anda. Sakat yaşanmış uzun yıllardan sonra olmayan o uzvunuzun iadesi gibi .. Gecikmiş fakat gerçekleşmiş bir tanışma ritüeli. Eksik olanı getiren iki insana derinliği tahmin edilemeyecek, iç yangınından öte bir ateşin yakışıyla saygı duyuş. Teslim olma ikliminde bir şükran .. Bu hikayedeki iki insanın, elleriyle ruhunuzun duvarlarına bedeli kendi yaşamları olmuş dokunuşları. Hiç bir yakınlığım olmamasına rağmen Cenk'e ve Rodos'a karşı kendimi borçlu hissediş ve talep etmemiş olsalar da son bir görev benden onlara. Aşağıdaki satırların yazılı olduğu bir kağıt gemiyi suya bırakış Rodos'un/Rodos'a varması için... Onların, içinde Yolculuk, Ege, Rodos, Kediler, Deniz kızları ve Vasiyet olan hikayelerini Rodos'a yakın bu kıyıdan Cenk için Rodos'una okuyuş.. Batı rüzgarlarıyla Rodos'a ulaşması, kavuşmaları için ... Aşağıdaki hikaye için bana bir ceza keseceklerse eğer, ben de kafamı uzatırım aynı Rodosla Cenk'in yaptığı gibi...

İkarus İçin

Cenk ve Rodos’un Hikayesi / KÜÇÜK İSKENDER

Vasiyet sözcüğüne karşı nasıl bir tavrınız vardır;

Bizde hukuksal açıdan geçerli ve yerinde bir kavram gibi görünmese de, sokaktaki insana göre belki de Dışarı’da algılandığı biçiminden çok daha anlamlı. Avukatların önünde kasalar, mektuplar, gizli belgeler açılmıyor vasiyet dendiğinde bu ülkede;
bırakılan küçük bir not, telefonda alınan bir söz yetiyor vasiyet karşısında suskun, hüzünlü kalakalmanıza. Bu sorumluluğu hak etmekle, bu vasiyetin yerine getirilmesi zorunlu zaman dilimini yaşamaya mecbur bırakılacağınızın işaretleriyle yüzleşmekle, bir yakınınızın sizi bırakıp gideceğinin çaresizliğiyle çok önceden tanışıyor ve hayat meseleleri hakkında işkilli davranmanın ölüme yanıt olmadığını, olamayacağını bir kez de farklı bedeller ödeyerek öğreniyorsunuz.

Çünkü miras değil bir yarım bırakılmışlık, eksiklik paylaşılıyor, paylaştırılıyor.

Arkada kalanl(ar)ın bırakılan vasiyet önündeki trajedisi mühim:
Son bir isteğin gerçekleştirilmesi. Giden kişinin hayattayken özlediği, beklediği, önemsediği bir şeyi gerçekleştirme ödevi. Yaşayan insanların, yaşamaya devam edecek insanların ayrılanlar için yüklendikleri bir ödev.

Cenk Koyuncu (1967 – 2006),eşi Rodos’u kaybettikten sonra sürekli hatırlattı bana:
“Rodos hakkında bir yazı yaz, Varlık’ta ya da Yasakmeyve’de yayımlansın.”

Sanırım amacı, Rodos’un şu kısa yeryüzü konukluğunun şiirle süslü yanlarının okurca bilinmesi, dahası idrak edilmesiydi. Güzeldi Rodos. O büyük gövdesine yayılan hoş bir kahkahası, insanı umutlandıran bir dikkati, kontrollü bir merakı, sahiplendiği kişilere yönelik incelikli bir eğitmen edası vardı. Onu en çok kedilerden korkarken hatırlayacağım; korku da denmez ona, infial daha doğru.

Cenk, Rodos’un ardından kutularca ton balığı taşıdı evime: ”Rodos çok severdi. Bol bol alır, yığardık buzdolabına; parasız kaldığımızda dolapta olsun diye.” Dediydi Cenk. ”Ben pek sevmem,yiyemem de zaten artık.”

Birbirlerine birbirlerinin cenazelerinde şık olma garantisi verdiklerinde hangisinin önce yola çıkacağını bilemezlerdi: Önce Rodos gitti. Peşinde ilaçla ayakta duran, hayatında belki de en nefret ettiği takım elbiselerini giymiş bir Cenk bırakarak. Cenk’e takım elbise hiç yakışmamıştı; Cenk’e takım ruhu da hiç yakışmıyordu ki:
Cenk özgündü. Cenk sürüden kopmuştu. Cenk, polis babasının intiharı, annesinin ölümü, uzun saçları ve sakalları arasına sakladığı tek kulağıyla Ortadoğu’da başka bir Van Gogh’tu. Rodos’un cenazesinde yalnızca bizim gözlerimizin aradığı kimi eski arkadaşlarının yokluğu yıpratamadı Cenk’i. Önce basit bir şişkinlik yalanıyla başlayan tümör, İstanbul’daki doktorlarca sökülüp alındı ondan.

Gidişinden birkaç gün önceki konuşmamızda, Rodos için yazmamı üsteledikten sonra:

“Yanlış teşhisin kurbanı oldum. Hayatta insan korkularıyla yüzleşirmiş. Gırtlağımı delme ihtimalleri var. Çok korkuyor ve istemiyorum.” diyebilmişti. O korkunç deliği açamadılar Cenk’e. O konuşmamızdan beş gün sonra kovulur gibi gitti dünyadan. Muhtemel ki Rodos’a yerleşti. Son aylarda hep gitmeyi için için tasarladığı yere.

Eskiz’ini çıkarttığı mücadelesi Son Kişot olarak bitti. Yel Değirmenleri onu Kadıköy’den, Beyoğlu'ndan söküp kopartıp Akdeniz’e, Antalya’ya, denizin kenarına sürükledi. Sevdiği bir film, bir şarkı kalmadı bizlere. Tanıştığımız günlerdeki Enis Batur koleksiyonerliği bir ihtimal.

‘Tılsım ve Trajedi’ miydi onu bağlayan, sonradan hüzne teslimiyetiyle bize teslim edeceği ?! Bilemeyiz. Borçlu değil, alacaklıydı bu çift.

Birlikte Nevizade’de eğlendikleri bir gecenin sabahında Rodos’un mide bulantısı ile başlayan kalp krizi belki de parasızlık nedeniyle yetişemedikleri hastanenin koridorlarında tümöre dönüşüp öyle nüfuz etti Cenk’e. Gidgide bir epidemiye benzeyen duyarsızlık saltanatı onlarında kellesini istedi. Uzattılar başlarını karı koca.

“biraz daha kalsam, biraz daha mı can verecektim ?” diye yazmıştı Rodos samimiyetini döktüğü Şüpheliler Antolojisi kitabında. Cenk’e adadığı bir şiirinde ise “sanma ölüyorum, zannetme / bir daha açmam “ diyordu. Elbette Rodos’a inanmadı Cenk:

Yola çıktığımda yoldan çıktım ben!
Biliyorum karşılayacak beni yolun sonunda
anlayacağım o an,akrep de benim semender de.
Bu fırsatı kimseye vermem kendimden başka
ölümlerden ölüm beğeneceğim.
birkaç mektup birkaç eşya bırakacağım dostlarıma
sevgilimi kendisine emanet edeceğim
ya kitaplarım,layığını bulurlar mı ? Üzüleceğim.
Kefenin cebi yok biliyorum
yalnızlığımı kendimle götüreceğim

“ Kitabe-i Ceng-i Mezar’ında. Ölüme tek ödevim kaldı / ona çalışıyorum!” dediğinde Enis’in Trajedisini, Rodos’un yüzme bilmeyen Deniz Kızlarını, kendi ödevini bu yazıda anlatamadığım biçimde tamamlayıp bize bıraktı. Belki ona blues yakışır artık.

Vasiyetti: O yüzden yazmadım. Dostlarım! Belki yalnızca siz ikiniz şiirdiniz, biz geride kalanlar hikaye.

KAYNAK: Yasakmeyve Şiir Dergisi / Temmuz-Ağustos 2006 from ŞİİR AKŞAMLARI by Ata
Ata'ya Sonsuz teşekkürler bu metinden haberdar ettiği için.