Hadi !, Bak bakalım bana dairde ne yazıyor?..,
Yaşlı bir çocuk mu?.
Doğru.. ama eksik. Yaşlı bir ağaç çocuk yazmalı.. Zira benim ruhum hep ağaçlara ait oldu.., onlara çekildim ben.. Belkide sırf bu yüzden
Kalemleri, Defterleri, Kitapları
Mandalları.. Tutunmayı, tutturmayı, birleştirmeyi,
Çocukluğumda camlara dizilen yıldızları, Geçen Bulutları..,
Yağmurları getiren Rüzgarları..,
Eğilmeyi.., Kabul edebilmeyi,
Hasılı,
Sana sebep olan geçmiş ve gelecekteki her şeyi Sevişim..
Bir de ahşap oyuncakları..,
Bilir misin?, ne çok şey görür, işitir.., duyumsar bir ağaç, çocukluğundan yetişkinliğine.., ve de yerleştirir belleğine..
Sen de.., ben de.. hatırlıyoruzdur çocukluğumuzu.., ahşap oyuncaklarımızı. Hazin bir kayıttır aslında belleğimizdeki, şımardığımız için tahta oyuncaklarımızın sobada yakılması tehdidi..
Korkutucudur, çocuklar ve ağaçlar için yanmak, yakılmak..,
Ahşap evlerde büyüyen çocukların ise yangın kabuslarından uyanamamak..,
Sana.., suya hasret, özlemle büyümek.
Zaman bir tek çocuk belleğine bir şey yapamıyor. Yaşlanılsa da, ne çocukluğumuzdan ne kabuslarımızdan kurtulabiliyoruz.., ne de unutabiliyoruz,
seni çalmak için gelen Promethe'ye kendini verişini.., giderkense belleğini silmek için beni yakışını.. çocukların ve oyuncakların kabusunu..

O kentte her öğleden sonra imbatlar eser.., silmek ister gibi benim izlerimi, savurmak için yanan çocukların ve oyuncakların küllerini...