Yazınızı okuyunca dayanamadım başladım ağlamaya ulu orta. Kedim geldi aklıma ve pencereden bakışları. Hoş benimki kuşlara bakıyor, iç geçiriyor ara sıra ama olsun. Ya giderse diye geçirdim içimden, kapkara oldu sanki birden içim. Kedilerin üzmemek için öldüklerinde kendilerini sakladıklarını bilirim, o kadar düşünürler işte sahiplerinin. Anlayamadığımız kadar çok bilirler bizi aslında.İyi ki varlar. Onlarla daha güzel hayat!Yazıdan sonra kedimin yanında aldım soluğu sevdim oynadım kulağına fısıldadım onu ne kadar çok sevdiğimi her gün yaptığım gibi. Şimdi biraz rahatladım. Çünkü onu sevdiğimi bildiğini, biliyorum:)

Tuğba Hanımefendi !
Onlarla birlikte yaşamaya başiladığımızda peşinen kabul ettiğimiz bir hayat gerçeği bu. Tüm sevdiklerimiz içinde geçerli değil mi?
Ben burada biraz da sembolizma yapmaya gayret etmiştim ama sizi ağlatmışım. Sizi kırmadığım için özür dilemeyeceğim. Zira bazen onları sevmek gibi onlar için ağlamak da güzeldir. Su berekettir.. zenginliktir. O da bilir sizin onu ne kadar secdiğinizi..,